Rozdział piętnasty: Lekcja dobra i zła

Poczułem od razu gniew, który natychmiast wyparował, przysłonięty potrzebą ochrony podopiecznej. Szybko zerwałem się z łóżka, wykonując jednocześnie dwie czynności – wzywając broń oraz wysyłając potężny impuls uzdrawiający w kierunku złamanego skrzydła.

Mocno zabolało, ale w razie walki nic nie osłabi mojego refleksu.

Nie ruszaj się – rzuciłem w kierunku Nat.

Stanąłem przy drzwiach z uniesionym mieczem i otworzyłem je jednym pchnięciem powietrza, dzięki czemu nie groziła mi natychmiastowa utrata ręki, gdyby nieprzyjaciel ciął mieczem.

Ku mojemu zaskoczeniu, przed drzwiami stał Bartek, który natychmiast wskoczył do środka i zatrzasnął za sobą drzwi.

- Ej, co ty…?

- Cicho! – syknął. – Ani słowa.

Co się dzieje?

Pokręcił głową.

Ktoś ją zaczarował, prawda? Jakiś przeklęty demon rzucił na nią czar?

To prawda – odparłem, zaskoczony jego wiedzą. Spojrzałem na Nat. - On już się skończył.

Ale echo jej koszmarów było bardzo intensywne - tłumaczył Bartek. - Mroczni szybko ją odszukają przez ciemną moc, która się uwalniała. Musicie stąd znikać. – Po czym dodał. - A ja mam wam towarzyszyć, dla ochrony.

Radzę sobie z jej ochroną – zaprotestowałem. Nie chciałem, by nam ktokolwiek towarzyszył – nawet Bartek. A może zwłaszcza Bartek, z tym jego przenikliwym spojrzeniem.

Postawmy sprawę jasno. Jesteś w niej zakochany, co każdy widzi prócz niej. Nie zawsze myślisz do końca jasno, jak przed chwilą.

Na moje wściekłe spojrzenie, dodał:

Wizje, pamiętasz? Nie włączam ich i nie wyłączam na życzenie, one po prostu przychodzą.

Ale żeby się tak wtrącać w moje wyjątkowo prywatne sprawy…

Dawid, weź się w garść i nie jęcz. Ochrona jej to podstawa. Ochrona ciebie również. Więc ty opiekujesz się nią, a ja was obojgiem. Jakby co, zostawiasz mnie, ratujesz ją, jasne?

Milczałem, a mój mózg pracował na wysokich obrotach. Odruchowo odrzucałem jego słowa, ale jednocześnie je analizowałem.

Ty coś wiesz. Powiedzieli ci, kim jesteśmy. – Doszedłem do wniosku.

Powiedzieli, przytaknął. Miałem też wizje. - Zmierzył mnie spojrzeniem swoich niebieskich oczu. - Liczę, że nie będziesz się bezsensownie spierał.

Nie.

Ale jeśli będzie szansa to ciebie też nie zostawię, pomyślałem.

Nagle powiało na nas mroźnie powietrze, nasze oddechy zamieniły się w parę. Rozejrzałem się błyskawicznie, Bartek wyjrzał przez okno… Szybko jednak zrozumiałem, co się dzieje i skontraatakowałem ciepłym powietrzem, które cisnąłem w Nat.

- Spokojnie, Bartek. Chyba moja podopieczna poczuła się zignorowana.

Istotnie, dziewczyna siedziała na łóżku, z naburmuszoną miną, otoczona ciepłem. Oczywiście byłem silniejszy i nie zostało nic z jej zimnego powietrza, ale i tak byłem z niej dumny.

- Wpadłeś tutaj, strasząc nas na śmierć, a potem rozmawiacie w myślach miedzy sobą, zamykając bariery. Nie słyszałam was – poskarżyła się, lekko zła.

- Moich myśli nie możesz słyszeć i tak – powiedziałem i zwróciłem się do Bartka.

Dzięki. Gdyby słyszała, co mówiłeś…

Ona się domyśla. Dostrzegła to parę minut temu.

Istotnie, dziewczyna przypatrywała mi się uważnie.

No to mam teraz problem.

- Sam go rozwiąż, stary. – Anioł klepnął mnie w ramię. – A teraz znikamy. Wszystko wyjaśnię ci po drodze. – Ostatnie zdanie było skierowane do Nat.

W tym momencie do Bartka podszedł Bursztyn, ocierając się o nogę chłopaka i mrucząc przyjaźnie.

- Cześć, Bursztyn. - Anioł uśmiechnął się i wziął kota na ręce.

- Skąd go znasz? – zdziwiła się Nat.

- Eee, tak szczerze – zmieszał się chłopak – to był kot Piotrka. Zaprzyjaźniłem się z nim i gdy mnie wezwałaś… Sprowadziłem go ze sobą. Zostawiłem go w ogródku i dopiero pojawiłem się w pokoju.

- Aha… - mruknęła dziewczyna. – Nagle zerwała się z łóżka, zaciskając dłoń na moim ramieniu. – Na pewno nic im nie grozi? To nie były kolejne prorocze sny?

Zorientowałem się, że mówi o rodzicach. Delikatnie zdjąłem jej rękę z ramienia, przytrzymując ją jednak we własnych dłoniach.

- Spójrz mi w oczy - powiedziałem. Spełniła moją prośbę. Spojrzenie miała błagalne i zaniepokojone. Zbytnio wierzyła w przeżyte właśnie koszmary. – Wszystkie te sny były jednym wielkim oszustwem. Twoim rodzicom nie grozi nic złego i nie spotkała ich żadna krzywda, rozumiesz? Nic im nie jest.

Skinęła głową. Coś w jej oczach zmieniło się, lecz nim zidentyfikowałem nowe uczucie, które się w nich pojawiło, ktoś odchrząknął.

- Nie chcę nic mówić, ale nieprzyjaciel blisko – oznajmił Bartek. – Jeśli musicie porozmawiać, zrobicie to później.

- Skąd wiesz, że blisko? – zapytała Nat.

Chłopak w odpowiedzi wskazał okno. Wyjrzałem przez nie i dostrzegłem w oddali jakąś postać. Niewątpliwe czarną i bezsprzecznie skrzydlatą.

- Czemu jest tak daleko? – zdziwiłem się. - Jesteśmy wyraźnie widoczni.

- Bursztyn jest prawdziwym Bursztynem – zaśmiał się chłopak. – Ale mówiąc poważnie, kot ma obrożę z tego minerału, którego imię nosi.

Pierwszy raz zwróciłem na imponującą obrożę kota. Rzeczywiście, podejrzanie błyszczała, ale nigdy nie zaprzątałem nią sobie głowy. Tymczasem Bartek kontynuował swoją wypowiedź.

 - Dostałem też od swojego Mistrza – mówił - ten kamień w postaci proszku, którego część rozsypałem wokół tej chatki. Mam też to. – Pokazał nam lśniący, owalny kamień, który teraz intensywnie błyszczał. – Opal.

- I co w nim niezwykłego? – spytała Nat.

- Niezwykłego? – powtórzyłem z niedowierzaniem. - Wiedz, że prawdziwy, anielski, zaczarowany opal jest tak rzadki, że dostają go tylko najważniejsi aniołowie mający misje niezwykle ważne. Jeśli Bartek go dostał…

- ... to znak, że mamy niezwykle ważną misję do wykonania – dokończył sam zainteresowany. - On nie świeci tylko wtedy, gdy zło jest w pobliżu. On świeci już wtedy, gdy ktoś podejmie decyzję, która doprowadzi go do nas w złych zamiarach. Gdyby nie wiedział ten ktoś, gdzie jesteśmy, opal nie zaświeciłby się.

- Dobra, znikamy stąd. – Podjąłem decyzję. - Nie chcę narażać Nat dłużej niż to konieczne.

Odesłałem kołdrę i koszyk. Kota wzięła na ręce Natalia, chwyciłem więc ją za ramię, a Bartek mnie za rękę.

- Prowadź.

I Bartek skoczył w Tunel.

***

- Gdzie jesteśmy? – spytałem.

- Hiszpania – odparł Bartek.

Pokiwałem głową. Równie dobrze mogliśmy znajdować się w Chile, Indiach, Kongo czy innym dowolnym miejscu świata. Staliśmy przed równie małą chatką jak ta, którą właśnie opuściliśmy. I ta też stała w lesie. Bartek krążył już dookoła niej, rozsypując bursztyn.

Skinąłem na Nat.

- Chodź za mną.

Wszedłem do domku. Tu była tylko jedna izba z połamaną kanapą. Skrzywiłem się i przywołałem koc. Nakryłem nim mebel i usiadłem. Gestem zaprosiłem Nat.

- Nauczyłem cię jak kontrolować powietrze i rano udowodniłaś, że masz to dobrze opanowane.

- Ale przecież natychmiast znikło – wtrąciła.

- Bo jestem znacznie silniejszy niż ty - uśmiechnąłem się, po czym kontynuowałem: - Zostało mi kilka rzeczy, których muszę cię nauczyć, a są to – przywoływanie przedmiotów i broń, a na końcu teleportacja. Zaczniemy od broni.

W tym momencie wszedł Bartek.

- Gotowe. Lekcja? – spytał. – Popatrzę, dobrze?

- Jasne – odpowiedziałem. – Zawsze możesz wtrącić swoje trzy grosze.

- Tylko jak będziesz przynudzał, Dawidzie.

- Chciałbyś – odparłem, mrużąc oczy, po czym zwróciłem się do dziewczyny. - A więc każda nasza broń – w tym momencie przywołałem swój miecz i położyłem na kolanach – jest zrobiona z niebiańskiej materii. Przypomina ona trochę ziemski stop używany do kucia mieczy, jednak jest znacznie trwalsza. Nigdy się nie szczerbi i nie tępi, można ją jednak złamać.

- Jednak, gdy  zaatakowała nas Lily, użyłeś bicza.

Skinąłem głową. Przywołałem wspomnianą broń i podałem jej.

- Bicz jest dobry na demony. Jest na wpół zrobiony z niebiańskiego złota, które je parzy i osłabia.

Wezwałem kolejną broń. Elegancki, misternie rzeźbiony łuk i kołczan ze strzałami.

- Jaki piękny – wyszeptała Natalia, biorąc łuk do ręki. Spojrzała na mnie i Bartka. – Nasza biała broń jest zwykle prosta i brzydka. Wasze bronie są wyjątkowo piękne, ze zdobieniami, a mimo to trwałe i groźnie. Jak to możliwe?

- Używamy innych materiałów – odezwał się Bartek. – Są podobne do ziemskich, ale wzmocnione magią. Magia przenika wszystko. Bez niej nawet byśmy nie latali.

W tym momencie Nat spojrzała na moje skrzydła, a potem przeniosła wzrok na strzałę.

- Te pióra na końcach strzał… Wyglądają jakby pochodziły…

- Z moich skrzydeł. Zgadza się – uśmiechnąłem się do niej. – Moja broń, moje pióra.

- To dziwne. Nie boli cię to?

Pokręciłem głową.

- Nie. Używam tych piór, które same wypadną. – Przywołałem jeszcze sztylet i włócznię. – To ostatnie bronie. Sztyletem już walczyłaś. Włóczni używamy rzadko, zwykle tylko, gdy jest wojna.

- Bierzecie udział w wojnach?

Tu niespodziewanie zaśmiał się Bartek.

- Tak. Z chęcią pogadam o tym na powierzchni – powiedział. W odpowiedzi na nasze zaskoczone miny, dodał: - To samo pytanie zadała mi tuż po przybyciu do Piekła. Najwyraźniej dokończymy tę rozmowę.

- W jakich wojnach? – Ponowiła pytanie Natalia.

Spojrzałem na Bartka, a on na mnie.

Ile możemy jej powiedzieć?

Wszystko. Zrozumie to.

Musi zrozumieć.

- Kojarzysz Sodomę i Gomorę? – spytałem ostrożnie.

- Było na lekcji religii.

- Zniszczyliśmy ją właśnie my. Anioły Nieba.

Nat była zaskoczona.

-  Myślałam… Myślałam, że zniszczył je Bóg, za karę.

- To była wojna. Wojna aniołów Nieba i Piekła. Wyjątkowo brutalna. Miasta były w całości opanowane przez Mrocznych. Przegrywaliśmy – opowiadałem cicho. – Nie mogliśmy jednak dopuścić by tak zostało. Świat rządził się wtedy innymi prawami. Jedynym wyjściem było całkowite zniszczenie, więc… spaliliśmy oba miasta.

- Mówisz jakbyś tam był – wyjąkała wstrząśnięta Nat.

- Bo w pewnym sensie byłem. Obecny był tam Dawid. Nie ma dwóch aniołów o tym samym imieniu – wyjaśniłem. – Gdy chcę, mogę sięgnąć do wspomnień mojego przeszłego ja.

- Bartek też tam był – dodał drugi anioł. – Zrozum, Natalio, to było konieczne. Nigdy byśmy tego nie zrobili, gdybyśmy nie musieli.

Dziewczyna siedziała w milczeniu. Spuściła wzrok, nie wiedziałem, o czym myśli.

- A inne wojny – odezwała się. – Jakie były?

- Zalanie świata – mruknąłem. – Potop. Było to wcześniej niż Sodoma i Gomora. Ale ja nie brałem w nim udziału. Wtedy Dawid był dzieckiem.

- Bartek chronił człowieka, który stał się zły. – Zasępił się. – Historia się powtarza – mruknął, jakby do siebie.

Natalia wreszcie podniosłą wzrok.

- Wy spowodowaliście potop?! – spytała z niedowierzaniem.   

- Nie my. To była wojna z Mrocznymi. I znów oni przejęli kontrolę. Stwórca się wściekł i… Już nigdy więcej nie powtórzyło się to w historii. Kolejne wojny były łagodniejsze, na małą skalę. – Wytłumaczył Bartek, a ja dodałem: - Teraz zwykle walczymy, gdy spotka się dobry człowiek ze swym aniołem i zły ze swoim. Indywidualne pojedynki. Wygrywa ten człowiek, którego anioł wygra.

Natalia kiwnęła głową. Nic nie powiedziała, ale czułem, że ciężko jej to zrozumieć.

- Zostawimy cię teraz samą.

Ponownie skinęła głową. Bursztyn wskoczył jej na kolana. Zupełnie o nim zapomniałem.

Dziewczyna mechanicznie pogłaskała kota.

Chodźmy - powiedziałem do Bartka. - Nic tu po nas.

Chłopak przytaknął. Wyszliśmy przed domek. Usiadłem na jednym z dużych kamieni, Bartek przysiadł bezpośrednio na trawie.

- Nie wiem, czy do był dobry pomysł, mówić jej o tym wszystkim – odezwałem się. – Ciężko to przyjęła. Może nas postrzec… w nieodpowiedni sposób.

Anioł milczał.

- Nie możemy jej okłamywać. To też część jej szkolenia – odezwał się w końcu. - Musi zrozumieć, kim jesteśmy. Zrobiliśmy to w przeszłości, może będziemy do tego zmuszeni i w przyszłości.

Ponownie zamilkł, by po chwili dodać:

- Nadchodzi kolejna wojna, Dawidzie. Kolejna wojna, choć niekoniecznie tutaj. I musimy być gotowi na wszystko.

- Jaka wojna? O czym ty mówisz?

Oczy Bartka znów były przerażająco chłodne i przeszywające.

- Świat się znów zmienia. Gdy skończysz uczyć Nat, Mistrz wszystko ci wyjaśni. Nadeszli kolejni posłańcy. Zaczyna się nowy czas.